Dzieciom potrzebne są jasne, przejrzyste reguły – jakie zachowania akceptujemy, a jakie nam się nie podobają. Ta jasność buduje poczucie bezpieczeństwa:
Kocham cię i nie zgadzam się na to, co robisz.
Kocham cię i nie pozwalam na pewne zachowania.
Ciebie akceptuję bez zastrzeżeń, ale nie zamierzam akceptować nieodpowiedniego zachowania.

Czy powiedzenie dziecku, że ktoś jest od niego lepszy (szybszy, bardziej spokojny czy uzdolniony) zmobilizuje je do poprawy?

Czytanie, dawniej i dziś, to przepustka do świata wiedzy i wyobraźni. Tyle, że czytania trzeba się nauczyć. Zarówno składania liter w słowa, jak i nawyku sięgania po książkę. Jak wspierać dziecko w nauce czytania?

Zanim zaczniemy strofować dziecko, że nie potrafi się skupić na odrabianiu lekcji, najpierw zastanówmy się, jak sami organizujemy sobie pracę.

Jeszcze do niedawna dzieci bawiły się lalkami, misiami i klockami, teraz bawią się także używając komputera. Dyskutowanie nad tym, czy to dobrze, czy źle, nie ma najmniejszego sensu, bo komputer po prostu jest już w prawie każdym domu. Warto jedynie zastanawiać się, w jaki sposób powinien on towarzyszyć rozwojowi dziecka.

Według jednej z teorii językoznawczych, zwanej hipotezą Sapira-Whorfa, język kształtuje świadomość, czyli determinuje zarówno sposób myślenia danego człowieka jak i reagowania na otaczający go świat. Im więc bogatszy i bardziej precyzyjny język wyniesie dziecko z domu rodzinnego, tym większe prawdopodobieństwo, że w dorosłym życiu będzie potrafiło sprawnie rozumować i jasno przekazywać myśli. Rozmawiając z najmłodszymi, warto więc zwracać uwagę nie tylko na treść wypowiedzi, ale także na jej formę.

Każdy może się rozgniewać – to bardzo łatwe. Ale rzadką umiejętnością jest złoszczenie się na właściwą osobę, we właściwym stopniu i właściwym momencie, we właściwym celu i we właściwy sposób. To bardzo trudne.
Arystoteles

Niezbędnym elementem inteligentnego życia jest dostrzeganie świata uczuć i panowanie nad nimi.
Charmaine Liebertz